عاشوراء در  تفسیر آسمان، روز دهم دیدار و فناء است. اکنون پس از سی و نه روز دیدار خدا در خانه اش و اجازه برای دیدار خاص و دیدنی خاص از نوع " ارنی انظر الیک " می بایست خداوند پاسخ دهد و چنان که فرموده است" ادعونی استجب لکم" جلوه نماید.

اگر خداوند ظرفیتی برای دیدار فنایی موسی (ع) نیافت و چنان که آدم (ع) در مقام " لم نجد له عزما " توصیف کرده است و موسی را به سبب محدودیت های شناختی و وجود به حکم آزمون های بسیار " هذا فراق بینی و بینک" در مقام فنای ذاتی ، به ندای " لن ترانی " از دیدار همیشگی و فنای ذاتی راند؛ اما اکنون کسی از انوار خمسه عرش است که دوباره به حکم رجعت می خواهد ندای " انا لله وانا الیه راجعون" را پاسخ دهد.

اگر این انوار عرشی ، به حکم " نحن فعلنا و نحن صنعنا" در دایره وجود منبع فیض شدند و همه هستی از انوار ایشان پدید آمده و آفریده شده است ، و به حکم " الی ربک الرجعی و الی ربک المنتهی " می بایست در دایره صعود وبازگشت از ایشان باز گردد ، پس ایشان اولی به رجوع الی ذات هستند.

خداوند در آیات بسیاری بیان داشته است که نور محمدی (ص) با نور علوی (ع) یگانه است و نفس و جان ایشان یکی است و به حکم یگانگی وجودی است که انوار ایشان یگانه است. همه هستی به شمس و نور محمدی و به حکم "کلنا نور واحد " به انوار چهارده معصوم آفریده شده است و هیچ موجودی حتی روح اعظم از دایره وجودی ایشان بیرون نیست. از این روست که گفته : نحن سبحنا و سبحت الملائکه" پس همان گونه که وجود همه فرشتگان و هستی را ایشان آفریده و صنعت و خلق نموده اند، همه شاگردان مکتب ایشان هستند. این گونه است که می فرمایند هر جا در قرآن صیغه جمع آمده است ماییم. پس خودشان در شب قدر قرآن را نازل کرده اند و جبرئیل تنها ایشان را همراهی کرده است .

چنین وجوداتی که در دایره " انا لله و انا الیه راجعون " نخستین صادر هستند و همه از ایشان صادر و خلق شده اند می بایست در دایره صعود همانند هنگام نزول همه چیز به ایشان باز گردد.

بر این اساس است که امام حسین (ع) به حکم صدور نخست می تواند فنای ذاتی را در معاشقه " ارنی انظر الیک " بگوید و خداوند او را جواب " لن ترانی " ندهد، بلکه چنان کند که او خواسته است.

عاشورا روزی است که امام حسین (ع) در دایره رجعت به فنای ذات رسید و از آن جایی که دین به ولایت معصوم کامل است، روز دهم برای حسین (ع) زمانی دیدار فنای ذاتی است که " وجوه یومئذ ناضره الی ربها ناظره" است تا در مقام جنت ذات (جنتی ) در آید در حالی که " راضیه مرضیة " است و برای دین فجر دوباره است.( آیه 30 سوره فجر)

حضرت موسی (ع) در میقات چهل روزه خویش به مکتوب خدایی تورات دست یافت ولی امام حسین (ع) پس از عشق بازی از ماه ذی الحجه در خانه خدا تا دشت نینوا به مقام دیدار ذاتی رسید  و  اسلام و قرآن را دوباره با خون نوشت و ثار الله شد و بر جریده عالم نگاشت که دین اسلام به خون خدا مصون و محفوظ است و دیگر آسیبی نمی بیند.

روز عاشورا روز نگارش قرانی جدید است که بر اساس تاویل نگاشته می شود چنان که روز دهم ذی الحجه حضرت ابراهیم (ع) با قربان کردن اسلام خواب خویش را تاویل و تصدیق کرد؛ امروز حضرت محمدی (ص) در نمایش دیگر در شکل حسینی خود را به مسلخ می برد و با خون خویش نه فدای دیگر اسلام و ولایت را تفسیری دیگر می کند. این گونه است که فجر هماره سرخ گون است تا نمایش باشد برای روزی که حجت کامل خداوند ظهور می کند و در جامه و شکل دیگری به نام مهدی (عج) یوم اسلام را بروز و ظهورمی دهد.

درآیات قرآنی آمده است که در الوقت المعلوم( حجر آیه 38) ابلیس سربریده می شود و آن زمانی است که ظهور قائم آل محمد (ص) انجام شده و رجعت کامل انوار انجام می شود و پیامبر (ص) در رجعت خویش ابلیس را بر صخره بیت المقدس سر می برد و ...

اکنون تا زمان عصر بسیار برای کفار و اندک زمانی برای مومنان مانده است؛ زیرا آنان یروون بعیدا و نراه قریبا؛ آنان زمانش را دور و ما نزدیک می بینیم.

این فجر به عصری پیوند خورده است چنان که دایره وجودی آغاز و انجام یکی است و از مسیر انسان کاملی چون نور محمدی (انوار معصومان ) می گذرد.

بی گمان عاشورا روز دهم دیدار امام حسین (ع) به وعده عشقی بود که موسی (ع) به صعقی دچار می شود و امامی به فنای ذاتی می رسد؛ زیرا ایشان را بر همه پیامبران(ع) و کائنات برتری است به حکم" فضلنا بعضهم علی بعض " ؛ زیرا ایشان در کعبه و خانه خدا متولد می شوند تا زمین بداند که شرافت انوار معصوم همانند شرافت جسم ایشان می بایست از خانه خدا و ذات او باشد. اگر خداوند مریمی (س) را  با همه ارزش و شرافت از خانه اش می راند، به سبب فقدان رابطه صادر نخستین است و اگر فاطمه بنت اسد را می خواند به حکم باری است که در درون دارد که همان علی (ع) است که صادر نخست است: اول ما خلق الله نوری .(به آیه مباهله که از یگانگی نور و نفسی پیامبر و علی خبر می دهد)

اکنون خون خدا که در خانه خدا(کعبه ) و در بیوت خدا ( فی بیوت ) رشد کرده است در فجر روز دهم عاشقان پس از ماهی میقات حج به درون ذات بازمی گردد.